Flo Rida Drops "R.O.O.T.S"

فلو رایدا، سوار بر جریان

دومین آلبوم رپر اهل میامی، که خودش را «فلو رایدا» می نامد، با نام ROOTS دیروز، سه شنبه، در آمریکا منتشر شد در حالیکه چند هفته است تک ترانه Right Round او در جدول پروفروشها و محبوب ترین های اروپا و آمریکا سلطنت می کند.  فلو رایدا امیدوار است موفقیت این تک ترانه و یکی دو تک ترانه دیگر از این آلبوم که طی ماه گذشته منتشر شده اند، به فروش خود آلبوم کمک کند، اما فلو  رایدا حالا بیشتر توانسته است خودش را به عنوان استاد تک ترانه ساز شاخه «پاپ» موسیقی هیپ هاپ تثبیت کند، سازنده ترکیب های مقاومت ناپذیر ضرباهنگهای پیشتاز و لایه های متعدد نغمه های گوشنواز و همخوانی های به یادماندنی.

فلو رایدا که از مکتب رپ رایج در ایالات جنوب آمریکا برآمده است و در آتلانتا، مرکز رپ جنوبی،  کارش را تهیه می کند، از نوجوانی روی صحنه بوده، به خصوص به عنوان یکی از دستیارهای گروه 2Live Crew یکی از گروه های مطرح رپ فلوریدا که در دهه 1990 به خاطر ترانه های صریح و گاه رکیک در باره اعمال جنسی، مشهور شدند، و اغلب پلیس برنامه هاشان را تعطیل می کرد و به اتهام هرزه نگاری، آنها را به زندان می انداخت. 

فلو  رایدا، فلو  رایدا، یا Tramer Dillard ، هنرمند 29 ساله، با این خط ریش مسخره و بدن پر از نقش و نگار خالکوبی شده، به قول منتقد گاردین، بیشتر به کاریکاتور یک خواننده رپر شبیه است تا خود او.  و  موسیقی اش هم مثل این شکل و شمایل، تقلیدی و اقتباسی است، از انواع سبک های آشنا و موفق پاپ، که می توان آن را کاریکاتور موسیقی هیپ هاپ دانست اما این موسیقی گوش نواز که ساختگی بودن خودش را پنهان نمی کند، چنان با مهارت و وسواس تهیه شده که مقاومت شنونده سختگیر را به سرعت در هم می شکند. 

اسم فلو رایدا، که مثل اسم ایالت زادگاهش فلوریدا Flo Rida نوشته می شود، هر چند همه دنیا آن را فلوریدا می خوانند، در انگلیسی فلو رایدا خوانده می شود و یک اسم من درآوردی است که وقتی اینطور تلفظ شود، ترکیب  flow rider  را تداعی می کند، که به معنی «جریان سوار» است، و اینجا، منظور از جریان، روانی و سلاست جریان اجرای قافیه هاست، که به آن در اصطلاح هیپ هاپ flow یا جریان می گویند.

فلو  رایدا سال گذشته - 2008 --  با  ترانه ای به نام Low  مطرح شد، با همکاری خواننده روز،  تی پین، T Pain... تک ترانه اول از اولین آلبومش، Mail on Sunday  «پست روز تعطیل» به مدت ده هفته شماره یک بود، و خود آلبوم هم در آمریکا به مقام چهارم جدول پرفروش ها رسید.. به خصوص به خاطر اینکه فضای کلوپهای شبانه میامی را تداعی می کند، بدنهای عریان و عرق آلود، و کله های داغ... و به همین خاطر معروف شد به استاد تک ترانه.

  
بعد از چند تجربه ناموفق، فلو رایدر کار خودش را به عنوان رپر منفرد سال 2007 شروع کرد به همت کمپانی مستقل و کوچک Poe Boy Entertainment و سعی کرد از طریق نزدیک شدن به گروه ها و هنرمندان  معروف هیپ هاپ میامی، به خصوص Rick Ross و Trina و Trick Daddy برای خودش هویت کسب کند، اما اینها که اسم بردم هرچند در دنیای هیپ هاپ، به خصوص هیپ هاپ محلی، مطرح هستند، اما شهرت و فروششان حالا به مراتب از خود فلو  رایدا کمتر است، به خاطر اینکه فلو رایدا از آن خط فاصل بین موسیقی یک سبک خاص برای شنوندگان مشخص، عبور کرده و به موسیقی پاپ رسیده و ترانه های البوم جدیدش ROOTS این را نشان می دهد آلبومی که فهرستی از هنرمندان برجسته پاپ و هیپ هاپ، از کیتی پری و لیل وین و ویل آی ام گرفته تا تیمبرلند و نلی فورتادو، در آن با او همکاری کرده اند. و  وجه مشخصه آن ترانه هائی است پرزرق و برق، که از هر بندش، آب شکر و عسل می چکد و چنان پر از چنگک های نغمه ای و شعری است که ساعتها بعد از بیرون آمدن از کلوپ، در ذهن شنونده زنگ می زند.

 

ترانه پرفروش Right Round  که کیتی پری برای آن کر می خواند، کار تهیه کننده، داکتر لوک است، معمار ترانه های top 10 از هنرمندانی مثل کلی کلارکسن و همین کیتی پری. فلو رایدا  به موفقیت خیره کننده آلبوم جدید خود افتخار می کند و می گوید آلبوم اول «پست روز تعطیل»   و ترانه Low  او را در جهان مشهور کرد، اما ترانه Right Round یا «گرداگرد» تاریخ ساز  است. او می گوید برخلاف تصور خیلی ها برای دومین آلبوم دلواپس نبود، اما آلبومی به این عظمت، طبعا حال دیگری دارد. او می گوید خوشحال است که امکان سفر پیدا می کند از جمله به اروپا، که آلبومش آنجا هم شماره یک شده.

 

ترجیع بند ترانه Right Round  با روایت امروزی یک بیت از ترانه مشهور گروه Dead or Alive  شروع می شود که می خواند «مثل صفحه موسیقی می گردانی مرا»

 

فلو ریدا راز موفقیت خود را در طبیعی بودن می داند. منابع الهام خودش را  جیمی هندریکس، اوتیس ردینگ، ماروین گی و اریتا فرنکلین می داند و می گوید در هیپ هاپ هم به کار هنرمندان برجسته ای مثل NWA و Public Enemy و 2Live Crew و LL Cool J گرایش دارد، ولی می افزاید نشان دادن  تنوع سبک در همان اول کار، به او کمک کرد. ترانه Shone یکی دیگر از ترانه های آلبوم جدید فلو ریدا R.O.O.T.S است، آلبومی که از دیدگاه منتقدها، نمونه روند جدید جا افتادن هیپ هاپ است در متن اصلی فرهنگ عامه است.

فلور ریدا می گوید  عامل موفقیت  آلبوم مشخص نیست. ولی او همیشه می خواهد روح آلبوم را حس کند، و سعی می کند که شعر، تولید و جریان ترانه، درست باشند و فکر همکاران، مخصوصا مسئولان کمپانی صفحه پرکنی را هم در نظر می گیرد.

فلو  ریدا می گوید سفر دور جهان و گوش کردن به هنرمندانی که قبلا نمی شناخت در کار او تاثیر داشت و می گوید حال و هوای مختلف موسیقی را از طریق زندگی در لاس وگاس، کالیفرنیا و نیویورک، آموخت و چشم انداز تازه ای به او داد که موسیقی او را شکل می دهد.

 

***

 

ترانه Low  ترانه ای که برای هنرمند جوان Flo Rida واقعا سرنوشت ساز بود، به خاطر اینکه ده هفته صدرنشین جدول بود که معنی آن این است که این هنرمند می آید در ذهنیت عامه، جا خوش می کند.

رپ میامی، یک شاخه از رپ مشهور به رپ یا هیپ هاپ جنوبی است Southern Hip Hop است مال حوالی جنوب آمریکا، یعنی شهرهائی مثل نیوآرلینز، هیوستن و دالاس، و به خصوص اتلانتا، در ایالت جورجیا، که مرکز تولید این نوع موسیقی و خاستگاه سبک های هیپ هاپ  رقص دار و کلوبی است، به اضافه یک نوع رپ یا هیپ هاپ که نرمتر و روان تر است از هیپ هاپ مثلا شرق آمریکا.

ولی علیرغم موفقیت خارق العاده و سریعش، و شاید هم به خاطر آن، در کار فلو  رایدا، به قول انگس بیتی Batey منتقد موسیقی Guardian چاپ لندن، کمتر چیزی می توان یافت که تازگی داشته باشد، یا مال خودش باشد. جف وایس، منتقد لس آنجلس تایمز در ساختار این ترانه ها شگردی می بیند که کار فلو  رایدا را در عبور از مرزهای موسیقی هپ هاپ و وارد شدن به متن اصلی موسیقی عامیانه ی روز، از رپرها یا قافیه سران موفق قبل از او، مثلا از ال ال کول جی LL Cool J، یا جی زی Jay Z یا لیل وین Lil Wayne  متمایز می کند.

وایس می نویسد هیپ هاپ همیشه به شخصیت های بزرگتر از زندگی  که ترکیب مهارتهای آنها در قافیه پردازی و اجرا، باعث می شد به صدر جدول های مجله بیلبورد صعود کنند، جایزه می داد، اما حالا که رپ سرانجام به ساحل متن اصلی موسیقی و فرهنگ آمریکا، یعنی جریان اصلی یا main stream  وارد شده، دیگر ناگزیر است که ستارگان آن هم مثل ابرستارگان پاپ بشوند، یعنی هویت خودشان را از  دست بدهند. این منتقد آنچه فلو  رایدا تنوع سبک در کار خودش می داند و به آن افتخار می کند، را عیب کار او می داند، می نویسد فلو  رایدا با بی چهرگی وهم انگیزی، در هر یک از این ترانه ها  حلول می کند، مثل کت و شلوار طرح آرمانی، که از رختکن مغازه برداشته باشی.  کت شلوارهای طرح آرمانی در دهه 1980 مد شد، و وجه مشخصه اش بی شکلی اش بود.

بیشتر ترانه های این آلبوم،  موسیقی کلوپی است که  معمولا در باره شهوت است، و لذت، به خصوص  این ترانه ها، که می توان گفت خاص یک نوع کلوپ هست که در فیلمها و ویدیوها زیاد می بینیم، از آن کلوپ هائی که زنهای عریان یا نیمه عریان می روند وسط روی صحنه و دور یک میله می چرخند و خودشان را به آن میله می مالند و پول می گیرند از مردها و زنهائی که دور نشسته اند برای تماشا. کلوپهای مشهور به Strip Club -- بیشتر ترانه های Flo Rida یک همچه کلوپهائی را تداعی می کند و البته کلوپهای شبانه رقص.  ولی یکی دو ترانه محض خالی نبودن عریضه گذاشته بین آنها، مثلا در ترانه ای به نام Rewind راجع به وضع ناگوار آوارگان از آمریکای لاتین که به میامی و اصولا به ایالت فلوریدا می روند، قافیه پردازی کرده،  یا ترانه اول آلبوم، داستان زندگی خودش و به شهرت رسیدن خودش است، از گمنامی و فقر. اما در ترانه ها مفاهیمی که ممکن است برای شنوندگان جدی تر هیپ هاپ جالب باشد را هم در لایه ای زرورقی درخشان از ضرباهنگهای شیرین و نغمه پشت نغمه می بافد، که مبادا رقصندگان خوشحال و شهوتزده کلوپهای دنیا، را به وحشت بیاندازد.

 

برای منتقدها، عیب این آلبوم  فلو  رایدا، همان حسن آن هم هست، یا حسن آن عیب آن هم هست.  جذابیت کار فلو  رایدا در این است که به قول یک منتقد بیرحمانه موفق است در چنگ انداختن به گوش و پر کردن آن از عسل و آب شکر... طوری که هر نوع مقاومتی را در هم می شکند، مثل هر ترانه موفق پاپ، که هر ساعت در رادیو سه بار تکرار می شود، و پر است از صداهای آشنای ستارگان موسیقی پاپ، که به عنوان میهمان در ترانه های مختلف ظاهر می شوند.

 

منتقد لس آنجلس تایمز،مثلا، نوشته هر چند فلو  رایدا اجرای دوضربی ماهرانه ای دارد، اما هنر اصلی اش این است که در پسزمینه باقی بماند و از لایه های الکترونیک نغمه ها وضرباهنگ ها، صداش را بلندتر نکند. 

 

کن کپوبیانکو Capobianco در باستن گلوب نوشته با اینکه موسیقی اش، نقل و نبات محض است برای گوش، آنقدر که بریتنی اسپیرز را حسود می کند،  ولی فلور رایدا می خواهد خودش را لات خیابانی جا بزند، و در ترانه های این آلبوم را  که در سرسختی خیابانی از ژله فراتر نمی روند،  ستایش رقصندگان برهنه کلوپها را قاطی کرده با دم زدن از پشتکار و مقاومت در زندگی، و به اصطلاح درس های الهام بخش برای زندگی. این هم از وجه مشخصه های ترانه های پاپ است که درس های بارها شنیده در باره مقاومت و حق طلبی در زندگی و عشق را هی تکرار می کنند. اما هیچکدام منتقدها نتوانسته اند در برابر جذابیت گناه آلود این ترانه ها، مقاومت کنند.  منتقد مجله تخصصی وایب Vibe نوشته  فلو  رایدا با این دومین آلبوم در واقع دارد هویت خودش را تثبیت می کند.