White Rabbits: “It’s Frightening”

خروشنده و ترکانده: وایت ربیتز

 

گروه راک نوپای «وایت ربتیز» (به معنی خرگوشهای سفید) با انتشار آلبوم دوم خود سه شنبه پیش، آغاز جدیدی را نوید می دهند. وجه مشخصه این گروه شش نفری که پیانو و گیتار را با هم مخلوط می کنند، حضور دو نوازنده طبل هاست و سازبندی غیرعادی که از سازهای غیرکوبه ای هم برای ایجاد ریتم یا ضرباهنگ استفاده می شود. در مصاحبه که پنجشنبه شب با آنها داشتیم، از جمله در باره تبدیل شدن به یک گروه راک نیویورکی صبحت کردیم.

 

شیرین است قبل از رسیدن گروه به جدول بیلبورد و فروش صدهزار CD، آنها را پیدا کنی... وقتی خودشان هم مطمئن نیستند به چنین مرتبه ای خواهند رسید... اما برای موزیک بازهای قهار، شادی پیدا کردن گروه هائی که اسم آنها سال آینده یا سالهای آینده در جدولها خواهد آمد، مثل لذت کشف است و عضویت در یک باشگاه خیلی خصوصی که هنوز جمعیت زیادی را به آن راهی نیست.

 

گزارش تلویزیونی بهنام ناطقی

بیشتر از یکهزار نفر، شب جمعه، یعنی سه شب پیش، در کلوپ باوری بالروم Bowery Ballroom نیویورک، جای خالی باقی نگذاشته بودند، برای دیدن اولین کنسرت White Rabbits -- بعد از انتشار دومین آلبوم گروه It's Frightening -- که آن هم سه شنبه هفته پیش بیرون آمد... شش نوازنده، ترانه سرا و آهنگساز گروه White Rabbits که اصلشان از شهر دانشگاهی کولومبیا در ایالت میسوری است، سه چهار سال است در بروکلین نیویورک منزل گزیده اند. آلبومهای آنها را TBD Records یک کمپانی صفحه پرکنی غیروابسته بیرون می دهد که سال گذشته به خاطر انتشار آلبوم In Rainbows از گروه Radiohead شهرت پیدا کرد. پنجشنبه پیش این گروه با یک اجرای انفجاری در بائری بالروم نیویورک، تور تازه ای را دور آمریکا شروع کردند.

 

***

 

آهنگ Percussion Gun یا تفنگ کوبه ای، نخستین تک ترانه از آلبوم جدید گروه «وایت ربیتز» است که هفته پیش بیرون آمد. ترانه ای در باره سرخوردگی و غم غربت، آغازی تازه برای این گروه.

 

ویژگی گروه White Rabbits حضور دو طبل نواز است در میان شش نوازنده، به اضافه بده بستان پیانو و گیتار. سازبندی ای که در اولین آلبوم آنها Fort Nightly هم شنیده می شود. گیتاریست و آهنگساز گروه وایت ربتیز، گرگ رابرتز می گوید در کار گروه راک پستی و بلندی زیاد بوده و هست، ولی آدم باید موفقیت را چنان سخت بخواهد که هر چه پیش آید مهم نباشد.

 

استیون پترسون، پیانیست، آهنگساز و خواننده گروه می گوید خیلی از گروههای نیویورک می خواهند آن باشد که یکشبه به شهرت می رسد ولی چنین هدفی همیشه به نومیدی می انجامد و دلیل خوبی برای موسیقی زدن نیست.عضای گروه وایت ربیتز روی صحنه بائری بالروم مشغول تنظیم صداها بودند، که نگذارند صدای بلند طبل ها و گیتار بیس، صدای ظریف دوگیتار و یک پیانو را در خود غرق کند. گرگ رابرتر، گیتاریست، خواننده و آهنگساز گروه می گوید داشتن دو طبال و اتفاقی پیش آمد و به کار گروه جهت بخشید.

 

استیو می گوید ضرباهنگهای چندگانه به ترانه ها حال می دهند. او می گوید خوشش می آید که ریتم ها را بین سازهای مختلف، حتی سازهای غیرکوبه ای تقسیم کند، و شاهد تداخل آنها باشد، به خصوص در این آلبوم. گروه وایت ربیتز دو سال است مدام در تور هستند و در اجراهای زنده، تماشاگران را میخکوب می کنند.

 

استیو می گوید در اجرای زنده بیشتر می ترکانند. سطح انرژی و تهاجم یک اجرای زنده را به آلبوم ضبط شده که برای گوش کردن مکرر است، نمی توان منتقل کرد. او می گوید سعی می شود که آلبوم ضبط شده پرانرژی باشد ضبط و زنده، دو شکل هنری مجزا هستند.

گروه وایت ربیتز شش نفری ترانه و آهنگ می نویسند و ترانه ها را هنگام تمرین یا سر ضبط می سازند. استیو می گوید آلبوم اول را بیشتر در تمرین ها خلق کردند، برای همین فشرده تر است. شش نفری، در یک اطاق... ولی در آلبوم جدید موفق شدند که سر ضبط، در استودیو ترانه بنویسند وسازبندی دنبال آن خودش آمد.

 

گروه وایت ربیتز سه سال پیش از شهرکی در ایالت میسوری به نیویورک کوچ کردند.گرگوری رابرترز می گوید برای رسیدن به هدف تبدیل شدن به یک گروه نیویورکی، با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کردند و خیلی از آن به موسیقی گروه منتقل شده، که با این حال عقیده ندارند یک کار نیویورکی است. استیو می گوید صدای مدروز نیویورک هر سه چهارماه یکبار عوض می شود.

 

منتقدان در کار اولیه این گروه تاثیرهائی از موسیقی ملل پیدا کردند، به خصوص سبک اسکای جامائیکائی و کالیپسوی، موسیقی آفریقائی تباران جزایر کارائیب.

 

استیو می گوید تاثیر موسیقی ملل در ترانه سازی البوم اول نبود، بلکه در سازبندی ها بود ولی حالا آنها بهتر با دو طبال داشتن و بخش کوبه ای گروه کنار آمده اند. به عقیده او، تاثیر موسیقی ملل در آلبوم قبلی، یکجور ادا بود.

استیو می گوید پرثمرترین و ارضاکننده ترین جنبه کار موسیقی، لذت خود هنرمند است از ترانه ای که تازه تمام کرده و همین انگیزه برای داشتن گروه و نواختن موسیقی کافی است.

 

***

 

موسیقی راک پرانرژی و حرارتی دارد گروه White Rabbits که ضمن اینکه خیلی هیجان انگیز است، و پر است از ضرباهنگ های چندگانه، ولی رقصی نیست و یک جهت خاص از موسیقی امروز است که به طور موازی جلو می رود با موسیقی ضرباهنگ دار و رقصی دیگری که خیلی مد روز است که اسم جدیدش Electro Pop است و قبلا به آن Synth Rock می گفتند که در کار وایت ربیتز از آن خبری نیست، جای آن، موسیقی ارگانیکی است که در آن کمتر به صداهای پرداخته (process) شده بر می خوری، ولی پر است از شعر و احساس و تغزلی که روی این ضرباهنگ چندگانه یا پولی ریتمیک سوار شده، و از نظر استفاده کوبه ای از پیانو کارش جالب است، و آن هم یک سبک از راک است که گیتار و پیانو را مخلوط می کند.

 

طرز خواندن استیون پترسون را بعضی منتقدها، از جمله منتقد نشریه فرهنگی Examiner آقای زک زواگیل، تشبیه کرده است به ترکیبی از طرز خواندن تام یورک، خواننده ریدیوهد و جنبه غمگین و دلخسته آن را هم شبیه ترانه های جوزف آرتور می داند، اما شکنجه و ضجه روانی ای در صدای استیون پترسون است که به قلب شنونده چنگ می کشد، به خصوص وقتی با کوردهای اوج گیرنده پیانو همراه می شود.

اما دو گروه خیلی به وایت ربیتز نزدیک هستند و طبعا در کار آنها تاثیر گذاشته اند، یک گروه Walkmen است -- یکی از خدایان راک مستقل نیویورکی یا بروکلینی که وایت ربیتز خیلی با آنها تور رفتند، و دیگری گروه Spoon است، یکی گروه باسابقه تر راک مستقل، که در ترانه هایش سازهای ارگانیک و کوبه های چندگانه یا پولی ریتمیک خیلی استفاده می کند و آهنگساز و ترانه سرای آن گروه، Britt Daniel تهیه کننده آلبوم جدید وایت ربیتز است. آلبوم It's Frightening یا ترسناک است.

 

از حرفهای آنها می شد فهمید که تلاش خیلی سختی دارند انجام می دهند برای مطرح شدن و یافتن جائی در موسیقی امروز که شایسته هنرشان باشد. از واقعیت های موسیقی راک امروز این است که دست به قدری زیاد است که حتی کار خوب و درجه اول در سطح بین المللی هم در بیشتر موارد در همهمه شهرت و اعتبار موسیقیدانان برتر گم می شود. در کشوری که سر هر بازارچه ای یک گیتارفروشی چند دهنه وجود دارد، شاید تعداد جوانهائی که در گاراژ منازل تمرین موسیقی می کنند سر به میلیون می زند... این جوشش و فوران خلاقیت اما، همانطور که توضیح داد، اگر برای ارضای نیازهای فردی باشد، معنی پیدا می کند.

 

آلبوم قبلی این گروه مثلا، که دو سال پیش بیرون آمد و منتقدان همه مجلات، از مجلات تخصصی راک گرفته تا ستون نویس های موسیقی در روزنامه ها، از آن ستایش کردند، فروش چندانی نداشت، ولی گروه را دو سال در جاده و در حال تور نگه داشت که حاصل آن، هوادارانی هستند که حالا در شهرهای مختلف در کلوپهای هزارنفری یا 500 نفری یا 2 هزار نفری، پذیرای آنها می شوند.

 

این آلبوم همین سه شنبه پیش بیرون آمده و تاکنون نقدهای خیلی مثبت گرفته. اگزامینر نوشته کار جدید این گروه آنها را در کنار گروه های تجربی پاپ دهه 1990 از جمله ریدیوهد Radiohead قرار می دهد و نشان می دهد که موسیقی راک به گیتار محدود نمی شود.

 

دیلی نیوز سنفرانسیسکو، در مقاله ای از کوین کلی، Kelly اسم خرگوشهای سفید را بیشتر به خرگوشهای داستان آلیس در سرزمین عجایب شبیه می داند و نوشته پاپ غیرمتعارف این گروه، هم برای آنها که وسط می رقصند خوب است هم برای آنها که ساکت و مغوم کنار ایستاده اند و کفششان را نگاه می کنند، یعنی ترکیبی از سبک کفش نگر ها یا shoegazer هاست و رقصی ها.