June 23, 2008

Wanted

تحت تعقیب


جمعه این هفته، یک فیلم حادثه ای عظیم اکران می شود، با شرکت انجلینا جولی – فیلم «تحت تعقیب» یا Wanted – نخستین تجربه یک کارگردان روسی در هالیوود –

 
ظاهرا انجلینا جولی از تیراندازی و بزن بزن بدش نمی آید برای اینکه در سطحی هست که می تواند هر فیلمی کار کند. اما در سطحی نیست که پولساز نباشد.. فیلم Wanted انجلینا جولی را در یک نقش خیلی حادثه ای و خیلی هیجان انگیز دارد، و در کنار او، مورگن فریدمن هست، که معروف است هر چی هر کس نوشته باشد، وقتی با صدای او ادا شود، خریدار پیدا می کند. اما فیلم Wanted مهارت کارگردان روسی تیمور بکممبتوف Bekmambetov در طراحی ترفندهای بصری و حادثه را نشان می دهد و در واقع، مال جیمزمک اووی McAvoy است که اینجا او هم به یک ستاره حادثه ای یا action star تبدیل می شود.
 
***
 
باز هم یک فیلم پر از تیراندازی و بنگ بنگ – مثل این که پسربچه های تازه بالغ و پسر بچه هائی که تا آخر عمر هم بالغ نمی شوند، هیچوقت سیر نمی شوند از تماشای بنگ بنگ. ولی ظاهرا فیلم Wanted فرق می کند با نمونه های دیگر فیلم های حادثه ای و بنگ بنگ... دست کم تکراری نیست.
 
کارگردان روسی تیمور بکممبتوف که فیلم های روسی Night Watch و Day Watch او نمونه های درخشانی هستند از سینمای تخیلی، و همچنین پرفروش ترین فیلم های تاریخ روسیه سینمای روسیه -- با ذهنی پر از ایده و تخیلی بصری قدم به میدان گذاشته.
به قول مایکل رکتشافن، منتقد مجله حرفه ای هالیوود ریپورتر، آقای تیمور بکممبتوف، بهترین استعداد هنرمندان فیلم های حادثه ای و کاراته ای هنک کنگی، استعداد بصری برادران واچاوسکی، سازندگان سری متریکس و همچنین استعداد کوئنتین ترنتینو، سازنده فیلم های پالپ فیکشن و کیل بیل را در خود جمع کرده.
 
امتیاز این فیلم، همانطور که خانم انجلینا جولی گفت، صحنه های اکشن است. کمتر پیش می آید که صحنه های اکشن در فیلمی، توجه ها را اینطور به خلاقیت کارگردان جلب کند. این فیلم، جریان فکری کارگردان را نشان می دهد. تیمور بکممبتوف – منتقدهای نشریات حرفه ای مثل ورایتی، مثلا، این فیلم را سراسر ستایش کرده اند برای اینکه کاری که قرار است انجام دهد، یعنی هیجان خیره کننده را به خوبی انجام می دهد.
 
تاد مککارتی در «ورایتی» نوشته بخواهید نخواهید فیلم Wanted شما را به صندلی میخکوب می کند و تا آخر ول نمی کند. یکی از منتقدها مثال جالبی زده و اگر تیمور بکممبتوف می خواست مثل فیلمش زندگی کند، لابد صبح به جای آسیاب کردن قهوه، دانه هار ا می پاشید هوا با تیر می زد که پودر بشوند، بعد پودر را نگه می داشت روی هوا می رفت از فلکه سر خیابان آب را با فشار می فرستاد توی پنجره آشپزخانه و بعد هم خانه اش را آتش می زد که آب جوش بیاید و پودرقهوه معلق در هوا، تبدیل به قهوه بشود بریزد توی فنجان صحنه های فیلم Wanted با یک چنین تخیل عجیب و غریبی دست شده...
 
اما از دیدی دیگر، این یعنی لقمه را دور سرش می گرداند چند بار، تا بگذارد در دهانش! ولی قصه فیلم هم کمی پیچیده به نظر می رسد. معلوم نیست برای چی می آیند دنبال این شخصیت که برود به گروه آدمکش های حرفه ای ملحق بشود. ظاهرا قصه فیلم وقتی معنی پیدا می کند که شخصیت جیمز مک اووی انتقام قتل پدرش را می گیرد، اما مثلا در این فیلم نمی فهمیم که این سازمان آدمکشهای حرفه ای برای کی کار می کنند، و برای چی وجود دارد.
 
ظریف ترین و پیچیده ترین ترفندهای بصری، اگر شخصیت ها و قصه را پشت سرنداشته باشد، توخالی جلوه می کند، مثل آدامس می شود، آنهم آدامس بدون شکر، که هیچی به آدم نمی دهد. ولی تنها خاصیت آن این است که مزه دهن را عوض می کند!
 
گزارش تلویزیونی بهنام ناطقی با لونا شاد
وقتی می رسد به شخصیت پردازی و قصه، فیلم «تحت تعقیب» کم می آورد، حتی از نظر فرهنگی. به قول انتونی لین، منتقد مجله نیویورکر، این کارگردان روسی نمی تواند آدم وازده و دلسردی که جیمز مک اووی بازی می کند، واقعا درست در بیاورد. آدمی است دلسرد از کار حسابداری توام با پااندازی، کاری که هم یکنواخت است هم با تحقیر همراه است. مثل شخصیت جک لمون، مثلا در فیلم آپارتمان، انتونی لین نوشته به جای اینکه یاس ساکت و اندوهگین این آدم را جا بیاندازد، صداها را بالا برده، دوربین را توی صورت این و آن می چپاند و تشبیه اش کرده به آدمی که وقتی برایت جوک می گوید، ضمنا با آرنجش هم می کوبد توی دلت که معنی جوکش را بفهمی.
 
به این ترتیب، تنها حسن این فیلم در اغراق زیاد از حد آن است و همین اغراق، عیب آن هم هست. ولی ظاهرا کم نیستند بچه های تازه بالغ و بچه های دیربالغ، که برای اینکه انجلینا جولی آنها را روی صندلی میخکوب کند، از حالا تا جمعه روزشماری می کنند. به قولی، از آدمی مثل انجلینا جولی، هر چی برسد صفا دارد، حتی گلوله داغ.




ویدیو و دنباله مقاله...

June 15, 2008

Tony Awards 2008

مراسم اهدای جوائز تئاتر حرفه ای آمریکا

 

tony_heightgs در این گزار ش، نگاهی به برندگان امسال جوائز تونی– جوائز تئاتر حرفه ای نیویورک – که مراسم اهدای آن در تئاتر رادیوسیتی نیویورک، با حضور ستارگان برجسته سینما وتئاتر، شب گذشته از شبکه CBS پخش شد. در این مراسم، نمایش «در هایتز» با موسیقی لاتین و نمایش آگست، استان آسج، بیشترین جوایز را گرفتند، و همچنین احیای موزیکال «جنوب اقیانوس آرام» هفت جایزه تونی برنده شد.

 

لونا شاد: در ادامه بخش هنری امشب، گزارشی  داریم از نیویورک، که شب گذشته شاهد برگزاری مراسم اهدای جوائز ئئاتری تونی Tony بود، با حضور هنرمندان برجسته سینما و تئاتر آمریکا --  موضوع گزارش امروز همکارم بهنام ناطقی، که از نیویورک به ما ملحق می شود.

 

لونا شاد:  بهنام!

بهنام ناطقی:  لونا شاد!

 

گزارش تلویزیونی بهنام ناطقی با لونا شاد

لونا شاد:  پارسال پخش تلویزیونی مراسم اهدای جوائز تونی همزمان شده بود با آخرین قسمت سریال محبوب سوپرانو – و دیشب هم فوتبال رقیب اصلی این مراسم بود روی تلویزیون...  ولی جوائز تونی در تئاتر، مثل جوائز اسکار در سینما،  به فروش نمایش ها، خیلی کمک می کند.

 

بهنام ناطقی:  درسته! ولی در هر حال، برای میلیون نفر به خصوص در آمریکا و انگلستان، مراسم تونی تنها فرصتی است که می توانند به صحنه هائی از این نمایشهای پرفروش نگاه کنند. چون معمولا اجازه نمی دهند از این نمایش ها فیلمبرداری بشود. مراسم تونی فرصتی است برای تهیه کننده که صحنه هائی از نمایش های خود را جلوی تماشاگران ملی بگذارند که آنها را به نیویورک بکشانند، و می دانی که این تئاترها، با میلیاردها دلار فروش سالانه، از جاذبه های اصلی توریستی شهر نیویورک هستند. گزارشی کوتاه داریم از صحنه های مراسم دیشب و برنده های اصلی شصت و دومین دوره جوائز تونی.

 

گفتار بهنام ناطقی روی ویدیو:

 

تالار رادیوسیتی در مرکز نیویورک، نور باران بود، به عنوان محل برگزاری شصت و دومین دوره جوائز تونی، که مثل هرسال، جشنی بود برای بزرگداشت دستاوردهای تئاتر حرفه ای در سالی که گذشت.

 

این بار، با مجری گری خانم ووپی گلدبرگ Woopie Goldberg  --  بزرگداشت اجرای نمایش مری پاپینز، که هم اکنون در نیویورک روی صحنه است، خانم گلدبرگ در هیات دایه قهرمان این نمایش روی صحنه ظاهر شد.

 

Lin-Manuel Miranda لین مانوئل میراندا جایزه بهترین موزیکال سال، نصیب اثر یک نویسنده، آهنگساز و بازیگر و رپر  28 ساله لاتینی تبار نیویورکی شد به نام لین مانوئل میراندا –  به خاطر نمایش «در هایتز» نمایشی در باره زندگی در محله لاتین نشین شمال شهر نیویورک، معروف به واشینگتن هایتز. آقای لین مانوئل میراندا می گوید رویاهای عجیبی در زندگی داشته است و حالا می بیند که رویایش به حقیقت پیوسته.

 

آقای دنیل ردکلیف، بازیگر نقش هری پاتر، که مشغول تمرین نمایش Equos است برای اجرای پائیز امسال در نیویورک، برنده جایزه بهترین نمایشنامه را اعلام کرد، تریسی لتز  Tracy Letts – به خاطر نمایش August: Osage County که ضمنا جایزه بازیگر نقش اول زن را برای خانم دینا دانگن Deanna Duuagan به همراه داشت و چهار جایزه دیگر گرفت، برای خانم رانی رید، بازیگر، و همچنین جوائز بهترین کارگردانی و طراحی صحنه.

 

Gypsy احیای نمایش قدیمی South Pacific  از آهنگساز ریچارد راجرز و ترانه سرا آسکار همرستاین Hammerstein  هفت جایزه گرفت، از جمله جایزه بهترین احیای موزیکال، و جایزه بهترین بازیگر مرد در موزیکال برای آقای پائولو زات، و جایزه های بهترین طراحی، صحنه، صدا و لباس.

 

رقیب اصلی برای بیشتر جوائز،  احیای نمایش موزیکال جیپسی بود، که برای بار سوم است که در سی سال اخیر روی صحنه می آید.

پتی لاپون، به خاطر احیای نقش مادر، جایزه بهترین بازیگر زن در یک نمایش موزیکال را دریافت کرد  این نمایش برای دو بازیگر دیگرش هم جایزه گرفت.

 

از مدعوین دیشب، خام جینا گرشان بود. خانم گرشان که در نمایش Boeing Boeing ظاهر می شود، می گوید برای او خنداندن تماشاگران تئاتر هر شب، کاری شفابخش است.


South Pacific - جنوب اقیانوس آرامآقای مارک رایلنس، همبازی خانم گرشان در کمدی سکسی بوئینگ بوئینگ، جایزه بهترین بازیگر مرد را گرفت.
روی فرش قرمز، خانم ماریسا تومه با لباس قرمز و دست دوزی های سیاهش، چشمها را خیره کرده بود. خانم بروک شیلدز، در پیرهن شلواری منجوق دوزی سیاه از طرحهای پروئنزا شولر Proenza Schouler   گفت افتخار می کند که از او برای دادن جایزه ها دعوت شده.

 

بخشی از نمایش شیرشاه The Lion King کار خانم جولی تیمور به خاطر اینکه ده سال است روی صحنه برادوی اجرا می شود، ار جاذبه های گیرای مراسم اهدای جوائز تونی بود.


***

 

لونا شاد:  مرسی بهنام از این گزارش! راجع به جوائز تئاتری. ما کمتر راجع به تئاتر آمریکا در این برنامه حرف می زنیم، شاید چون تئاتر یک هنر محلی است، در دسترس نیست...

 

Luna Shad لونا شاد بهنام ناطقی:   البته تئاترهای حرفه ای در برادوی نیویورک و وست اند لندن، بین المللی  هستند، برای اینکه هنرمندانی با شهرت جهانی را جلب می کنند و جهانی تبلیغ می کنند، هدفشان این است که از همه جای دنیا تماشاگرها را بکشانند به شهرشان و به تئاترهاشان... با بلیط های صد دلاری و دویست دلاری،  اگر بخواهی نمایشی را دو سه سال یا ده سال مثل نمایش Lion King یا حتی بیشتر، مثل نمایش Chorus Line روی صحنه نگاه بداری، باید از همه دنیا مشتری جلب کنی...  برای همین است که جوائز تئاتر برادوی را روی شبکه CBS پخش می کنند که سراسری است و در انگلیس و کشورهای دیگر هم آن را خیلی از نزدیک دنبال می کنند.

 

لونا شاد:  و خوش به حال تو و آنها که در نیویورک هستند برای اینکه شنیدم آنجا شبی 150 نمایش روی صحنه است، و سال گذشته، با اینکه 19 روز اعتصاب تئاتر بود در نیویورک، تئاترها فروش خوبی داشته اند... و مراسم دیشب در واقع نوعی جشن این موفقیت هم هست. 

 

بهنام ناطقی:  کلا بگم که فروش تئاترهای حرفه ای که اصطلاحا به آن می گویند تئاتر قانونی یا Legitimate Theater در سال 2007  حدود یک میلیارد دلار  بود، و این فقط مربوط به تئاترهای برادوی است، شامل تئاترهای حرفه ای Off Broadway و تئاترهای تجربی Off Off Broadway نمی شه – که خوب البته در سالنهای کوچکتر اجرا می شوند و بازده اقتصادی قابل توجهی ندارند. اما موفقیت تئاتر نیویورک در سالی که گذشت، هر چند که با عدد و آمار سنجیده می شه، ولی موفقیتی بود در عالم هنر، به خاطر هوای تازه ای که روی صحنه ها می شد نفس کشید...  این هوای تازه را چند نمایش تازه به شهر آوردند، به اضافه احیای درجه اول چند موزیکال با ارزش.
مهم ترین اینها، نمایش آگست استان آسج August: Osage County است، که دیشب برنده جایزه بهترین نمایش شد، و نویسنده اش، تریسی لتز Tracy Latts سه ماه پیش مهم ترین جایزه ادبی آمریکا، یعنی جایزه پولیتزر را هم دریافت کرد. این نمایش که دو بازیگرش، ازجمله بازیگر نقش مادر خانم دینا دانگن برنده جایزه های تونی شدند، به خاطر کارگردانی خانم ان شاپیرو Ann Shapiro هم جایزه بهترین کارگردانی را گرفت. اثری است سه ساعت و نیمه راجع به سه نسل از افراد یک خانواده که مادری معتاد و بدزبان دارند و پدری دائم الخمر که گم شده و حالا دور هم جمع شدند به خاطر مرگ پدر، و فرصتی پیدا کرده اند  برای تصفیه حساب های قدیمی... دکور نمایش در سه طبقه از کارهای خارق العاده سال بود که آن هم برنده جایزه بهترین دکور شد برای کار طراحش تاد روزنتال Todd Rosental.

 

لونا شاد:   موزیکال ها چی؟ خیلی در باره موزیکال Passing Strange  می شنویم، ولی توی گزارش  تو نبود. با اینکه جایزه هم گرفته.

 

بهنام ناطقی:  در رشته موزیکال، دو نمایش جدید، یکی همین که تو گفتی، یعنی Passing Strange – جایزه اش را قبل از شروع پخش CBS دادند --  و دیگری هم نمایش In the Heights برنده امسال جایزه تونی برای بهترین نمایش موزیکال جدید --  که هیچکدام اینها به نمایش های موزیکال کلاسیک برادوی شبیه نیستند، در سال گذشته در برادوی و تئاتر موزیکال آمریکا به طور کلی تحول ایجاد کردند، تحولی که دنباله بدعت هائی است که دانکن شیک، موزیسین راک، با نمایش خودش Spring Awakening از سال 2006 در برادوی شروع کرد.

 

In the Heights ویژگی این نمایش های جدید این است که در موسیقی، از موسیقی راک و ریتم اند بلوز استفاده می کنند – در مورد In the Heights موسیقی رقص لاتین، یعنی  سالزا و مرنگ و نظائر آن، که با موسیقی سنتی نمایش های برادوی متفاوت است. نمایش Passing Strange یا غریب عبور کردن، کار اول هنرمندی است به نام Stew که هم موسیقی آن را نوشته و هم داستانش را و به خاطر داستانش دیشب جایزه تونی بهترین داستان موزیکال را گرفت.

 

در این کارها، برخلاف تم های همیشگی، با تم تازه ای روبرو هستیم و آن جستجوی رستگاری در هنر  است. در Passing Strange آقای Stew موسیقیدان سیاهپیوست، داستان سرگشتگی جوانی خودش را بازگو می کند در کافه های برلین و پراگ، و یافتن خودش از طریق هنر موسیقی. در نمایش In the Heights هم آقای لین مانوئل میراندای 28 ساله نشان می دهد که چطور هنر وسیله ای می شود برای مهاجران پورتوریکوئی در محلات حاشیه ای نیویورک که از طریق  آن هم خود را پیدا کنند و هم جائی در جامعه باز کنند.

 

لونا شاد:  بلیط این ها هم لابد نایاب است... یادم است یک روز می گفتی از چند ماه قبل باید بلیط گرفت.

 

ناطقی و لونا شاد بهنام ناطقی:  تنها بلیط واقعا  نایاب، نمایش South Pacific  است براساس کتاب جیمز میچنر – که بازوی  تئاتری مجتمع عظیم هنری مرکز لینکلن آن را احیا کرده – و اجرائی است خارق العاده و پر  انرژی... که الان برای سپتامبر و نوامبر بلیط می فروشد.  بلیط کمیاب دیگر هم نمایش Gypsy است که تازه باز شده، و کارگردان 90 ساله آن، آقای آرتور لارنتز، که دیشب هم در میان حاضران در رادیوسیتی بود و این سومین بار است در سی سال اخیر که این نمایش را روی صحنه می آورد.

 

لونا شاد:   مرسی بهنام – پس آنها که در نیویورک هستند باید برای دوست هاشان که در نیویورک نیستند، بلیط بگیرند برای دیدن این نمایش ها... مرسی بهنام – تا فردا. 

 

بهنام ناطقی:   بلیط می گیرند – مرسی لونا شاد!

ویدیو و دنباله مقاله...