Iran Election in Media - 12

بازتاب بحران ایران در رسانه ها – 12

 

در گزارش روز پنجشنبه، که بازگشتی است به تم هفته های اخیر تحت عنوان «جهان دارد نگاه می کند» ابتدا خلاصه ای از یک تفسیر روزنامه ایندیپندنت در باره هویت طرفین منازعه در دعوای سیاسی داخل ایران را ارائه می دهیم، و نگاهی به چند مطلب دیکر داریم و چند کاریکاتور نشان می دهیم از مانا نیستانی در باره حوادث اخیر، به اضافه مصاحبه ای با آهنگساز، خواننده و ترانه سرا، علی اسکندریان، در باره ترانه جدیدی که هنرمندان جوان ایرانی در نیویورک ضبط کرده اند در حمایت از خیزش مردم ایران تحت عنوان «شکوه آزادی با ماست»

بهنود مکری: و می رسیم به گزارش همکار شباهنگ در نیویورک، بهنام ناطقی، که امشب، بار دیگر سراغ تم آشنای شبهای اخیر می رود: «جهان دارد نگاه می کند» و همراه با او، نگاهی داریم به چند مطلب از رسانه های جهان در باره رویدادهای ایران، چند کاریکاتور و یک اثر از هنرمندان ایرانی تبار موسیقی راک در نیویورک. بهنام! با اینکه از هیجان و شدت اخباری که از ایران می رسد، چیزی کاسته نشده، ولی ظاهرا در آمریکا، رسانه های خبری دیگر مثل هفته پیش خبرهای ایران را در راس اخبارشان ندارند...

 

گزارش تلویزیونی بهنام ناطقی و ویدیوی شکوه آزادی با ماست

بهنام ناطقی: در اطاق خبر معروف است که می گویند، یعنی خبری که ازش خون می چکد، در راس اخبار قرار می گیرد، و هفته پیش خونریزی بود در خیابانها، ولی از جمعه پیش که مایکل جکسن درگذشت، دیگر حواس مطبوعاتی ها کاملا پرت شد... ولی اینکه ایران خبر اول نیست، به مفهوم این نیست که دنیا نگاه نمی کند، بلکه باید گفت حوادث بعد از انتخابات جمهوری اسلامی، فرصتی بود برای همه دنیا که نگاه تازه ای به ایران و مردم آن بیاندازد، و آگاهی ای که پدید آمد، خیلی چیزها را عوض کرد، هم در ایران و هم در جهان، و در راس آنها، به قول مفسران آمریکائی این است که موضوع حمله نظامی به ایران تقریبا منتفی شده است. قبلا تصویری که صدها میلیون تماشاگر در جهان از ایران می دیدند، آقای محمود احمدی نژاد بود، و اعضای کابینه او به اضافه عکس روحانیون سالمند و ریش سفید شیعه... مردم ایران از جوان و پیر با آمدن به خیابانها و شرکت در تظاهرات میلیونی و گرفتن اولویت خبری حتی برای همان یکی دو هفته، توانستند تصویر کشور ایران را در اذهان جهان عوض کنند – به قول یک مفسر آمریکائی، وقتی کسی را شناختی، تصمیم به بمبارانش سخت تر می شود. این است که خیلی ها عقیده دارند حمله نظامی به ایران برای مبارزه با دورپروازی های اتمی نظام ایران، فعلا منتفی است.

 

بهنود مکری: حالا که نتیجه انتخابات رسما تثبیت شد و بعد هم مورد اعتراض همه گروه های اصلاح طلب داخل حکومت قرار گرفت، در مطبوعات خارجی چی می خوانی در باره ایران؟

 

بهنام ناطقی: از آخرین تفسیرهائی که دیدم، مقاله ادرین همیلتون در روزنامه ایندیپندنت چاپ لندن است که نوشته علیرغم ضعف بریتانیا، آقای احمدی نژاد، رئیس جمهوری اسلامی به قدرتهای خارجی نیاز دارد که به روی خیزشی خودجوش و محلی که ریشه هایش در خود ایران است سرپوش بگذارد، و سرکوب آن را توجیه کند. از دید این مفسر، واقعیت این است که اصلاح طلبان در ایران مجبور به عقب نشینی شده اند چون خیزش آنها فاقد رهبری موثر و طرح و نقشه انسجام یافته است، نتوانستند خیزش را به شهرستانهای دوردست منتقل کنند و حالا هم بسیاری از رهبران و فعالان جنبش در زندان هستند.

 

ولی فرق این دوره با ناآرامی های قبلی این است که مبارزه تمام نیست. حالا دو دینامیسم یا پویائی خاص روبروی هم قرار دارند، در یک طرف، تکنوکراتها و شبه نظامیان حامی احمدی نژاد قرار دارند – یعنی دارو دسته ای که درزمان جنگ ایران و عرقا شکل گرفت، که با روحانیون حاکم در نزاع هستند، و طرف دیگر، جوانان و روشنفکران و زنان ایران قرار دارند که خواهان جامعه ای بازتر و آزادتر هستند.

 

همیلتون نوشته نتیجه معلوم نیست، ولی نظام جمهوری اسلامی که تاکنون هدفش حفظ روحانیون در راس قدرت بود، درهم شکسته و هر یک از دو نیروئی که توصیف کردیم، دارد ایران را به سمت دیگری می کشد و معلوم نیست که چگونه و کی، به انسجام خواهد رسید. فکر کردم این مطلب جالب بود که می گوید باید به ایران در فرای بحث بین محافظه کار و اصلاح طلب یا دو دستگی در روحانیون حاکم نگاه کرد، همه این تفسیر بیخود است... نبرد جدی بین آن دو نیروست، یعنی تکنوکراتهای شبه نظامی از یک طرف و جوانان و زنان تحصیلکرده از طرف دیگر، و روحانیون چاره ای ندارند که در بین این دو دینامیک اجتماعی جهت گیری کنند...

 

مطلب جالب دیگر، از خانم نیومی وولف، نویسنده و محقق فمینیست آمریکائی است که در خیلی از جراید دنیا چاپ شده، حتی در Daily Star چاپ بیروت، که می گوید هر چند هر نظام دیکتاتوری از حربه های کلاسیک مثل دشمن خارجی، سرکوب فیزیکی و تبلیغات و غیره برای تثبیت خودش استفاده می کند، اما برای دمکراسی طلبان هم حربه هائی موجود است برای مقابله، از جمله شمایل ها یا نشانه های اعتراض در جامعه، شناخته شدن سخنگویان جدیدی همه را نمی شود دستگیر کرد، تحریم خارجی و البته مقاومت منفی یا نافرمانی اجتماعی... ولی مهم تر از همه، امتناع نیروهای مسلح از شلیک کردن به جمعیت غیرمسلح... از جمله به خاطر ترس از محاکمات بعدی.

 

خانم وولف نوشته ایرانی ها باید این حرف مارتین لوتر کینگ، رهبر مبارزه های مدنی آمریکا رابه خاطر داشته باشند که که گفته تداوم راهیپمائی ها و اعتراض های صلح آمیز و علنی، کمک می کند به افشاکردن تنشی که یا پنهان است یا نادیده گرفته می شود و فشار به وجود می آورد. خانم وولف نوشته حرف اوباما که گفته آمریکا در کنار حامیان اجتماعات آزاد می ایستدمقدمه ای است که دیگر آمریکا از نظامهای زورگو حمایت نخواهد کرد ولی کافی نیست و اظهار امیدواری کرده که امریکا و غرب، سیاست خارجی خود را بر این مبنا قرار دهند.

 

بهنود مکری: معمولا در این چند روز، کاریکاتورهائی که از این طرف و ان طرف انتخاب کرده بودی، نشان می دهی.. . امروز چی داری؟

 

بهنام ناطقی: امروز می خواهیم بپردازیم به کارهای یک کارتونیست یا طراح ایرانی به نام مانا نیستانی که کارهای عمیق او را در مطبوعات ایران خیلی به چاپ رسیده و جذابیت کار های او این است که از موضوع روز به یک مفهوم عمیق تر و فلسفی می رسد بدون اینکه بخواهد در تصویرش کسی یا چیزی را مسخره کند. چند کاریکاتور از کارهای او در ارتباط با انتخابات و پیامد آن انتخاب کرده ام که انگار تاریخچه روزهای اخیر است به زبان تصویر.

ولی در باره تزویر است که می بینی جلاد روی تبر میکی ماس گذاشته، و قربانی فریب خورده دارد زیر تبر می خندد

اینجا می بینی که چطور قواعد بازی وسط بازی عوض می شود و حریف دست به چماق می برد.

در این یکی، نشان می دهد که چگونه صندوق رای به قبری تبدیل می شود برای رای مردم.

اینجا صندوق رای به چیز دیگری تبدیل می شود برای رای دهنده

این یکی در باره داوری است، یعنی چطور داور مثلا شورای نگهبان دارد نظر خودش را تحمیل می کند...

این اثر اعتراض است به شمارش آرا... و پاسخ به آن اعتراض ... به کسانی که می گویند رای من کو...

 

این اثر اسمش اعتراف است، بعد از دستگیری... اعتراف به روز

این اثر، پیامد سرکوب است و خونریزی که سئوال پیش می آورد که چرا.. سئوال خون.

و این هم یک طرح امیدوارکننده در باره تاثیر چکمه

و این هم طرح امیدوارکننده دیگری که نشان می دهد حاصل سرکوبی ها چه می تواند باشد که باعث تعجب سرکوبگران می شود.

 

بهنود مکری: حالا برویم سر موسیقی و آنچه امشب از هنرمندان نیویورکی آورده ای...

 

بهنام ناطقی: چند گروه از هنرمندان و موسیقیدانان جوان نیویورکی همراه شده اند برای ساختن ویدیوئی در حمایت از خیزش مردم ایران... «به نام شکوه آزادی با ماست»... با ترانه انگلیسی و فارسی و قطعه ای هم از احمد شاملو – یک کم از آن را می بینیم و بعد مصاحبه ای دارم با یکی از هنرمندان آن، علی اسکندریان...

 

 

در این مصاحبه 5 دقیقه ای که قبل از ویدیو پخش می شود، علی اسکندریان همکاران این اثر را معرفی می کند. این ترانه از کارهای آقای جانی بی آذری است، که گروه راک او Electric Black در نیویورک شهرت یافته است. اعضای گروه هایپرنوا، که به تازگی از ایران آمده اند و همچنین چند نوازنده مقیم نیویورک با آنها در تهیه و ضبط این اثر همکاری کرده اند و نریمان ویدیو را ساخته است. دست اندرکاران می خواهند فقط به اسامی اول شناخته شوند. علی اسکندریان می گوید همکاری برای حمایت از خیزش مردم ایران، به جوانان مقیم خارج مثل او هدف و جهت بخشید و آنها را به جوانها در ایران و به جوانهائی که به تازگی از ایران خارج شده اند، نزدیک کرد.