Ganji UN Hunger Strike

اعتصاب غذا مقابل سازمان ملل: گوگوش و گنجی

 

 

واکنش گسترده به فراخوان اکبرگنجی برای اعتصاب غذای سه روزه در مقابل سازمان ملل، سبب شد که جمع کثیری از هنرمندان برجسته ایرانی و آمریکائی از هالیوود به نیویورک بیایند. در کنار خانم گوگوش و آقای گنجی، چهره هائی مثل شیرین نشاط، شهره آغداشلو، فرامرز اصلانی، و همچنین شان پن، ایمی، دختر رابرت ردفورد و دهها تن دیگر حضور پر رنگی داشتند در کنار ایرانیان مقیم نیویورک و ادبا و هنرمندان که از شهرهای دیگر آمده بودند. در این برنامه به گزارش این مراسم پخش می شود، همراه با مصاحبه ها و فرازهائی از سخنرانی ها.

 

شور و هیجانی آنجا بود به خصوص برای آنها که مثل من چند سالی است در آمریکا هستند – به خاطر اینکه تمام کسانی که طی سالیان دراز در زندگی به نوعی با آنها آشنا شدی، دوست شدی، یا برخورد کردی، یا بهشان بدهکاری داری و امیدوار بودی فراموشت کنند، را یکجا می دیدی. از فامیل های قدیم گرفته تا فامیل های فامیل های قدیم...

 

گزارش تلویزیونی بهنام ناطقی

جوانان پرشوری که تازه از ایران آمده بودند، یا چند تنی که همان روز از آلمان و بلژیک و کشورهای دیگر اروپا رسیدند تا دو سه روزی را در نیویورک در کنار هم میهنان خود باشند. تجمعی بود همراه با هنر، موسیقی، و در کنار هنرمندان برجسته ای مثل خانم گوگوش، فرامرز اصلانی، گوگوش، و دهها تن دیگر که در میان جمع بودند و هر از چند لحظه چهره آشنای آنها نگاه تو را به خود می کشید.

 

خیلی از کسانی که تماشاگران ما شب ها در مصاحبه های تلویزیون می بینند هم آنجا بودند. دیشب درگزارش شباهنگ بعضی از این چهره ها از جمله دکتر رضا براهنی و حسن زرهی و دیگران را دیدیم، در گزارش امروز، نگاهی داریم به مراسم بعد از ظهر دیروز به وقت نیویورک و قسمت هائی از سخنرانی ها... و چند نکته از زبان بانیان مراسم، از جمله آقای گنجی و حمید دباشی.

 

***

 

در واکنش به فراخوان اکبر گنجی، فعالان سیاسی و اساتید دانشگاهها، جمع کثیری که در طول روز شمارشان به گفته حاضران به یکی دو هزار نفر رسید، در پارک مقابل سازمان ملل گرد آمدند تا از جمله آزادی زندانیان سیاسی و رسیدگی سازمان ملل به نقض حقوق بشر در پیامد انتخابات ریاست جمهوری اسلامی را خواستار شوند. هدف از این تجمع، فراخوان رسیدگی سازمان ملل به نقض حقوق بشر در واکنش به اعتراضهای پیامد انتخابات ریاست جمهوری اسلامی اعلام شد.

 

بهنام ناطقی (در مصاحبه با گنجی): آقای گنجی، می گویند جذابیت این برنامه گردآمدن همه ایرانی هاست، از تبیعدی های انقلاب تا تبعیدی های اصلاحات. شما نظرتان چی است؟

 

اکبرگنجی: این یک برنامه ملی است که در این برنامه ملی ما از همه درخواست کرده ایم شرکت کنند بدون بالا بردن پرچم گروه خاصی... می شود گفت که در سی سال گذشته این همه نیروی متنوع به لحاظ فکری جمع شده اند زیر یک پرچم و آن پرچم آزادی خواهی و استقلال است و نه فقط ایرانی ها، شما در سطح جهانی هم می بینید حمایت عظیمی از این برنامه صورت گرفته. آقای رابرت ردفورد، دخترشان می آیند صحبت می کنند، آقای چامسکی فردا اینجا سخنرانی دارند. سی تن از بزرگترین روشنفکران جهان از دانشگاه های هاروارد، کلمبیا و استنفورد از این برنامه حمایت کردند. و خوشبتخانه انعکاس جهانی برنامه خوب بوده و الان هم که تازه شروع کرده ایم این برنامه را شما می بینید که از خبرگزاری های مختلف در اینجا حضور دارند.

 

سرشناس ترین چهره هنری حاضر در مراسم، خانم گوگوش بود که اعلام پیوستن او به این جمع، گروه کثیری را از کالیفرنیا به نیویورک آورد.

گوگوش: زنده باد ایران، و پاینده باد هویت ملی ایرانی، که آزاده به شمار می رود. با هم، نمی ترسیم، نمی لرزیم.

برخی از مهاجران ایرانی در کالیفرنیا، به جای شرکت در اجتماع ایرانیان، ترجیح دادند در گوشه ای با پرچم شیروخورشید، اعتراضی در سکوت برگزار کنند.

 

آقای اکبر گنجی درمصاحبه با صدای آمریکا، استقبال از این مراسم و اهداف آنرا تشریح کرد.

 

اکبر گنجی: ده ها تن و بلکه صدها تن را بازداشت کردند، که در زندان ها هستند که ما روی این پلاکارد که اینجا تهیه کرده ایم بیش از 600 اسم را ثبت کرده ایم که اینها زندانیان سیاسی هستند. ما محکوم می کنیم تمام سرکوبی هائی که جمهوری اسلامی می کند و خواهان آزادی کلیه زندانیان سیاسی - عقیدتی هستیم و این تحصن و این اعتصاب غذا درست شده برای تحقق همین هدف.

 

از جمله امضاکنندگان بیانیه این تجمع، دکتر احمد کریمی حکاک، بنیانگذار موسسه ایرانشناسی دانشگاه مریلند است.

 

احمد کریمی حکاک (در سخنرانی): همانطور که در این سی سال جمهوری اسلامی به قهقرا می رفت، این مردم به پیش می رفتند.

 

میزبان دیگر گردهمائی، خانم دکتر نهضت فرنودی بود.

 

دکتر نهضت فرنودی (در سخنرانی): حالا اینکه رنگ سبز است و آنها چرا الله اکبر می گویند و چرا نماز جمعه می روند، هر کو نکند فهمی زین کلک خیال اندیش، نقشش به حرام ار خود صورت گیر چین باشد. برای تک تک ما مهم است بدانیم که زمانی که می توانیم جنبش مدنی ایران را حمایت کنیم، امروز است و ایکاش که ما همگی پشت این جنبش اصیل خودجوشی که در داخل کشور نضج گرفته بایستیم که اگر این کار را نکنیم، به بیان حافظ، «قدر وقت ار نشناسد دل و کاری نکند، بس خجالت از این حاصل اوقات»

 

ترانه سرا و خواننده برجسته موسیقی مردمی ایران، آقای فرامرز اصلانی از جمله هنرمندانی بود که از کالیفرنیا به این جمع پیوست و صدایش خاطره های چندنسل را زنده کرد

 

هنرمند نقاش، آقای سهیل توکلی، تمام روز مشغول ساختن پرده ای بود که سازمان ملل و این تجمع را و همه وقایع روز را در آن جمع کرده بود.

میزبان دیگر جمع، کارشناس حقوق بشر و مدافع حقوق زنان، خانم دکتر مهر انگیز کار، بخشی از سخنان خود را به تشریح قوانین تبعیض آمیزی اختصاص داد که برای نیمی از جامعه تبعیض قائل می شوند.

 

دکتر مهر انگیز کار (در سخنرانی): مردم ایران یک انرژی در برابر جهانیان قرار دادند به بهانه این جنبش و به بهانه احترام به نتایج انتخابات ریاست جمهوری که برای همه مردم جهان تازگی دارد.

 

در چادری در کنار پارک، طوماری پهن بود که حاضران آن را امضا می کردند. هدف این بود که با نمایش هزاران امضا به مقامات سازمان ملل، استقبال گسترده از این اهداف مراسم نمایش داده شود. در متن طومار، خواسته های اصلی، از جمله آزادی زندانیان واعزام هیاتی از سوی سازمان ملل به ایران درخواست شده بود.

 

دکتر حمید دباشی، استاد دانشگاه کلمبیا، هدف از گردهمائی را برای حاضران تشریح کرد.

 

حمید دباشی (در سخنرانی): و ماده 27 همین قانون اساسی که نسل من با کمال شرمندگی دست این نسل داده، به این جوانان حق می دهد که برای تظاهرات مسالمت آمیز شرکت کنند به شرط آنکه خشونت نباشد و ضد اسلام نباشد یعنی نمی گوید ضد جمهوری اسلامی نباشد، می گوید ضد اسلام نباشد. شعار این تظاهرات هم بوده الله اکبر. هدف اصلی گردهمائی ما در این مجلس، جلب توجه جهانیان به وضع خواهرو برادرانمان در سیاه چالهای جمهوری اسلامی است، و آزادی بدون قید و شرط هر زندانی سیاسی از هر فرقه و از هر مسلک و از هر اقلیت سیاسی و قومی.

 

صدها ایرانی دلمشغول وطن در کنار دیگر، با دم گرفتن و خواندن ترانه های ملی به محوطه مقابل سازمان ملل در نیویورک، حس و حال ایران را به وسط نیویورک منتقل کردند و رفتند تا فردا و فرداها باز آیند.

 

***

 

روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی که امروز صبح منتشر کرد، حضور ایرانیان مهاجر از گروه های مختلف در مراسم دیروز را در لیدخبر آورده بود، با اسم بردن از آقای گنجی و خانم گوگوش در کنار هم قرار داد، و یادآور شد که نمایندگی دائمی جمهوری اسلامی در سازمان ملل از هر گونه اظهارنظری در باره این برنامه که هدف از آن ایجاد آگاهی بین المللی در باره زندانیان سیاسی در ایران بود، امتناع کرد. واشنگتن تی وی، در گزارش خودش از خانم گوگوش به نام اصلی اش، فائقه اتشین یاد کرد و نوشت موقع سخنرانی خانم گوگوش تعداد حاضران حدود 300 نفر بود.

 

از جمله حاضران دیگر در مراسم، مهدی سحرخیز، پسر عیسی سحرخیز، روزنامه نگار اصلاح طلب بود که به واشنگتن پست گفت از ایران و ایرانی احساس غرور می کند. پایگاه اینترنتی لیبرال هافتیگنتون پست، در گزارش خودش به حضور ایرانی ها از جاهای مختلف از جمله از سوئیس یاد کرد و یادآور شد که این مردم از همه جای دنیا آمده بودند تا سازمان ملل را وادار کنند که به تظلم ایرانیان توجه کند اما بت وا شارما، نویسنده هافینگتن پست می پرسد آیا سازمان ملل گوشش بدهکار هست؟ و خودش جواب می دهد که تاکنون سازمان ملل در احترام به حاکمیت ایران، از مداخله در امور داخلی این کشور امتناع ورزیده است هر چند که یکی از شرکت کنندگان در مراسم دیروز گفت دولت ایران به بیانیه محکومیت از سازمان ملل هم توجه نخواهد کرد.

 

سی بی اس نیوز در گزارشی در سایت سی بی اس به نقل از آقای دباشی می نویسد حکومت ایران به بحران مشروعیت دچار است و سرانجام رادیوی غیرانتفاعی نیویورک که میلیونها نفر در نیویورک و اطراف به آن گوش می کنند، مصاحبه ای پخش کرد با خانم نهضت فرنودی، یک روانپزشک ایرانی که از جنوب کالیفرنیا به نیویورک آمده بود که مثل دیگر شرکت کنندگان در این مراسم، خواهان آزادی زندانیان سیاسی شد.

 

جراید دیگر نیویورک هم هرکدام عکسهای رنگی و گزارش هائی از این مراسم منتشر کردند و خانم کار که از جلوی سازمان ملل برای مصاحبه به استودیوی ما آمده بود، گفت آنجا همین حالا هم پر از خبرنگار و فیلمبردار است.

 

در پایان می خواستم اشاره کنم که روز شنبه در برنامه گسترده ای که در 50 شهر دنیا بر پا می شود عده خیلی زیادی شرکت خواهند کرد در شهرهای مختلف.  نکته دیگر اینکه عده خیلی زیادی در نیویورک مانده بودند بدون جا، چون با اتوبوس آمده بودند و پول نداشتند هتل بروند و برای آنها در کلیسا ها و خانه مردم دیگر دنبال جا می گشتند.