Critics Leave Newspapers, Gradually

اخراج تدریجی منتقدان سینما از مطبوعات آمریکا

 

کاهش خواننده واگهی، روزنامه های عمده آمریکا را به کم کردن هزینه ها و بیرون کردن نویسنده ها و خبرنگارها واداشته است. روز پنجشنبه 8 می اعلام شدکه نیویورک تایمز صد نویسنده و سردبیر را برکنار کرد. برای استودیوهای پخش کننده فیلم، کم شدن نقد فیلم در نشریات محلی، کار فروش فیلمهای باارزش و از تهیه کنندگان مستقل را دشوار تر ساخته است.
مارک اولسن، منتقد نیوزویک، که خودش از جمله نویسندگانی است که در ماه اخیر یا بازخرید شدند یا بازنشسته شدند یا به صورت دیگر، کنار گذاشته شدند، در مقاله ای در باره یک فیلم کمدی نه چندان سنگین، نوشته بود: نوشتن در باره یک همچه فیلمی، کار سختی است که آدم را در علت وجودی اش به عنوان منتقد به تردید می اندازد. برای اینکه کسانی که این نقد را می خوانند که هیچوقت نمی روند یک همچه فیلمی را ببینند، و آنها که می روند برای چنین فیلمی پول می دهند، اصولا حوصله ندارند نقد فیلم بخوانند.
منتقد سینمائی روزنامه ها، مثل خیلی از گونه های اصیل طبیعت، در خطر انقراض نسل قرار گرفته است. خیلی روزنامه ها در سراسر آمریکا دارند منتقدها را دسته دسته بیرون می کنند. روزنامه های شهر های بزرگ، که روزگاری وسیله عمده اطلاع رسانی و بحث های سیاسی و هنری بودند، چند سالی است که با مشکل مالی روبرو هستند، به خاطر رقابت با رسانه های جدید، به خصوص اینترنت، که دست کم در تئوری، دو طرفه هم هست، یعنی مردم هم می توانند با گذاشتن نظر و کامنت، در بحث شرکت کنند.
روزنامه ها طبعا از خرج ها می زنند. مثلا نیتن لی،Nathan Lee یکی از دو منتقد تمام وقت هفته نامه Village Voice نیویورک دو هفته پیش اخراج شد. هفته قبل از آن، جن استیوارت Jan Stuart و جین سیمور Gene Seymour را روزنامه Newsday بازخرید کرد. همان هفته، دیوید انسن، منتقد نیوزویک جزو 111 عضو هیات تحریریه این مجله بود که بازخرید شدند. علاوه بر اینها، منتقدهای 10 تا روزنامه دیگر، از جمله در شهرهای دن ور، تمپا و فورت لادردیل، فیلادلفیا و خیلی هفته نامه های غیر متعارف دیگر، یا بازخرید شدند، یا اخراج.
خیلی از تهیه کننده ها و کارگردان های سینما از این وض شاکی هستنند، مثلا اسکات Scott Rudin تهیه کننده دو فیلم باارزش سال پیش -- «خون به پا خواهد شد» و «در این کشور برای پیرمردها جا نیست» -- گفته بدون منتقدها، که بحث های روشنفکرانه در باره محتوای فیلم ها را طرح می کنند، هیچکدام از این فیلم ها نمی تواند تماشاگر خودش را در بازار پیدا کند.
روزنامه ها سعی می کنند با چاپ نقدهای سندیکائی از منتقدان بزرگ، و همچنین با استفاده از نقدهای منتقدان خبرگزاری ها، جای خالی منتقدهای محلی را پر کنند. اما منتقدها هم از جاهای دیگری سردرآورده اند و در رسانه های دیگری، دنبال خواننده می گردند. به این ترتیب، واقعا نمی توان گفت که کم شدن شمار منتقدها در روزنامه های شهرهای عمده، نقد فیلم را کم کرده است.
منتقدانی که بازنشسته یا بازخرید شده اند، همه در رسانه های چاپی کار می کردند، که به تدریج با تثبیت شدن اینترنت، دارند مخاطب و آگهی های خودشان را از دست می دهند، و راه بقای خودشان را در رقابت در فضای مجازی پیدا کرده اند.
علاوه بر سایت های اینترنتی، که خوانندگان انبوه پیدا کرده اند، مثل مجله وزین Slate یا Salon.com روزنامه هائی مثل نیویورک تایمز هم خیلی روی وب سایتهاشان خرج می کنند و حتی وال استریت جورنال که عکس چاپ نمی کرد، حالا در وب سایتش ویدیو هم می گذارد.
اینترنت پر است از وبسایت هائی که به نقد فیلم اختصاص دارد، یا کارهای یک نفر، یا کارهای چند نفر... . و به قول دیوید کار David Carr، منتقد نیویورک تایمز New York Times، خیلی از علاقمندان جدی سینما، به این وب سایت ها مراجعه می کنند که جا برای نقدهای خیلی مفصل و تجزیه و تحلیل دارند، مثل ریل دات کام Reel یا Slant یا صدها نمونه دیگر.
منتقدهای روزنامه های محلی، بازماندگان دورانی هستند که جز روزنامه ی محلی، چیز دیگری نبود برای خواندن در باره فیلم، و کار آنها هم بحث روشنفکرانه نبود، بلکه نقش منتقد در روزنامه های کثیرالانتشار محلی، نوشتن یک جور راهنمای مصرف یا consumer report است که مثلا می گوید اگر خواستید بچه را سینما ببرید، این فیلم مناسب نیست. ولی تنها روزنامه های معتبر عمده هستند که در نقدها، به مطالب روشنفکرانه می پردازند. اینجور مطالب در نشریات محلی غیرمتعارف شهرها هم یافت می شوند وبرخی از آنها، بعد از آنکه از نسخه چاپی منصرف شدند، در وب جا خوش کرده اند.