Heath Ledger Video for Modest Mouse and Manchester Orchestra

منچستر ارکسترا و مادست ماوس: دو گروه راک پیشتاز از دو دوره

 

در این گزارش نگاهی داریم به دو گروه راک آمریکائی - یکی گروه باسابقه و تثبیت شده «مادست ماوس» است که موفقیت آن، نمونه انتقال یک گروه مستقل و غیروابسته موسیقی راک است از حاشیه به متن و همچنین می پردازیم به گروه نوپای راک جنوبی، «منچستر ارکسترا» که مادست ماوس را از جمله منابع الهام خود می داند. در انتهای گزارش، ویدیوی جدید ترین ترانه مادست ماوس را پخش می کنیم که آخرین اثر هنری هیث لجر، هنرپیشه جوانمرگ استرالیائی است.

 

گروه منچستر ارکسترا Manchester Orchestra، بر عکس مادست ماوس، که 16 سال است فعالیت می کنند، گروه نوپائی ست که سال 2006 به وجود آمد و بعد از بیرون دادن اولین آلبومش توجه منتقدها و کمپانی های صفحه پرکنی را جلب کرد. این گروه را اندی هال به وجود آورده که استعدادش در موسیقی را قبل از اینکه دبیرستان را تمام کنند کشف کردند و اصلا سال آخر دبیرستان را خانه ماند که کارموسیقی اش را پرورش بدهد. این گروه از آتلانتا برخاسته اند و نوع موسیقی آنها را راک جنوبی یا ساترن راک Southern Rock می گویند که الان جالب ترین و پیشتازترین نماینده آن گروه My Morning Jacket است که اتفاقا تهیه کننده آخرین آلبوم آن گروه که تهیه کننده گروه راک مستقل و موفق شینز Shins هم هست، در تهیه این البوم با گروه منچستر ارکسترا همکاری کرده.

 

***

 

گزارش تلویزیونی بهنام ناطقی

گروه راک آمریکائی منچستر ارکسترا، از آتلانتا، در ایالت جورجیا برخاسته اند با آلبوم جدید خود «به معنی همه چیز به هیچ چیز» Mean Everything to Nothing در دنیا گل می کنند، با موسیقی مبتنی بر سنت راک جنوبی آمریکا که روایتی رویائی و شاعرانه در برابر راک سخت کوب تر شرق و غرب آمریکا قرار می دهد.

 

اعضای گروه فقط دو سال است که با هم کار می کنند. اندی هال، خواننده گروه منچستر ارکسترا می گوید سفر دائم و بیش از 300 اجرا در سال 2007 تجربه ای بود که موقع نوشتن آلبوم جدید، کار آنها را به هم جفت کرد... نوازنده کیبورد کریس فریمن هم می گوید نوشتن آلبوم به سادگی جریان پیدا کرد، سیال بود. این ویدیو، برای ترانه I've Got Friends از آلبوم جدید منچستر ارکسترا ست که ماه پیش بیرون آمد.

 

اعضای گروه که ماه پیش دور اروپا را زدند، همچنان به سفر خستگی ناپذیر خود دور آمریکا ادامه می دهند. اندی هال می گوید سفر در وانتی و یدک کشی که خودمان رانندگی می کنیم کار سختی است اما کسی نباید دلش برای ما بسوزد، برای اینکه ما در یک گروه راک می زنیم.

 

ترانه های آلبوم جدید منچستر اورکسترا، بازتاب زندگی سخت اعضای گروه است جاده در حالیکه اجرای کنسرت از شهری به شهر دیگر می روند.. این آلبوم در مجلات تخصصی موسیقی راک نقدهای خوبی گرفته. اندی هال می گوید در ازای هر نقد خوب، پنج نقد بد هم هست و چون در آمریکا آنها آلبوم را خودشان توزیع می کنند، باید خیلی چیزها بدانند و ضمنا از بعضی نقدها برای اجرا استفاده می کنند مثلا اگر کسی نوشته باشد از چیزی در اجرا خوشش نیامده، آن را بیشتر و بیشتر میکنند ببینند چقدر می توانند هواداران را عصبانی کنند.

 

اما آلبوم تازه و نقدهای خوب و تور مدام دور آمریکا و اروپا، برای اعضای گروه شهرتی نسبی به ارمغان آورده. اندی هال می گوید وقتی دو تای آنها با دیگر اعضای گروه فرق می کنند و قیافه های غیرعادی شان باعث می شود وقتی وارد رستوران می شوند یا همه خیال می کنند آمده اند آنجا برای سرقت، یا می دانند که آنها از برو بچه های گروه منچستر اورکسترا هستند. پس یکی از دو از چیز است...

 

***

 

نام گروه «منچستر ارکسترا» Manchester Orchestra در عالم اسامی عجیب موسیقی راک، اسم غلط اندازی است، مثلا ممکن است آدم فکر کند مال منچستر بریتانیا است، که در عالم موسیقی راک خیلی معنی دارد، یعنی مثلا Oasis و Smiths و Arctic Monkeys با هم جمع شده باشند ارکستری تشکیل داده باشند و یک موسیقی پانک جدید می زنند، ولی این موسیقی ربطی به پانک ندارد و می شود گفت ترکیب ایمو است با گرانج.

 

شبیه موسیقی ایمو emo یا راک عاطفی است،  شبیه به نوع تک صدائی آن، مثل کار Dashboard Confessional -- ولی در کار منچسترارکسترا، این موسیقی  با موسیقی راک معروف به «گرانج» Grunge سیاتل دهه 1990 مخلوط شده، که آن هم نوع عاطفی از گاراژ راک بود.  البته این یک توصیف ناقص است.

 

در واقع باید گفت موسیقی منچستر ارکسترا،  ترکیبی است از پیانو مغموم، با گیتار گه لالائی گونه، وگاه پرشیون، با آوازی اوج های شدید عاطفی پیدا می کند، یعنی از لالائی به فریادها و ناله و شیون های ایمو emo تبدیل می شود، مثل همان ترانه I’ve Got Friends که شنیدی... ترانه های منچستر ارکسترا، پر از شکوه ها و دردهای نوجوانی است... درد شنیده نشدن، درک نشدن، جا نشدن در اندام آدم بزرگ ها... سرخوردگی های عاطفی، عشقی، تنهائی…

 

***

 

موسیقی راک ایالات جنوبی آمریکا، یا راک جنوبی، سادرن راک Southern Rock که در دهه 1960 در صفحات جنوبی آمریکا که موسیقی بلوز نفوذ زیادی داشت، پا گرفت، ترکیبی است از موسیقی راک با کاونتری موسیقی، یا به اصطلاح موسیقی روستائی آمریکا که ریشه در فولک اروپائی دارد، به اضافه موسیقی بلوز سیاهان آمریکا. شروعش با هنرمندانی مثل الویس پرسلی و لیتل ریپارد و بو دیدلی بود و در دهه 1970 با گروه هائی مثل آلمان برادرز Alman Brothers و لنورد اسکینرد Lynard Skynard به اوج شهرت رسید.

 

وارثان این ها، در دهه های بعد، گروهی مثل Drive By Truckers هستند و Black Crowes اما حالا گروه هائی این زبان را امروزی و مدرن کرده اند، سرآمد اینها الان که از محبوبیت و شهرت جهانی هم برخوردار شده، گروهی مثل Kings Of Leon است و Band of Horses و My Morning Jacket – که هرکدام پیچشی تازه به ژانر قدیمی دادند.

 

کار گروه منچستر ارکسترا بیشتر به My Morning Jacket نزدیک است به خاطر تاکیدش بر همراهی رویائی زخمه های پرپیچش گیتار و نوع استفاده خواننده از صدایش در کل سازبندی. اما اجرای خواننده همان طور که گفتم بیشتر emo است تا راک جنوبی، چون از آرام و زمزمه وار شروع می کند و به فریاد و ضجه می رسد. بعد از موفقیت اولین آلبومش که سال 2007 در سطح جهانی توزیع شد،

 

گروه منچستر ارکسترا آلبوم جدیدش را Mean Everything to Nothing را با همکاری جو چیکارلی ضبط کرد که آلبوم گروه های طراز اولی مثل My Morning Jacket و The Shins را تهیه کرده بود.

 

منتقد مجله هفتگی رولینگ استون، ملسیا مارز، کار این گروه را به موسیقی گروه کینگز او لیون Kings of Leon شبیه می بیند، و می نویسد این موسیقی گاسپل است به روایت اندی هال... یعنی الهام از موسیقی کلیساهای سیاهان در همان حوالی جورجیا...

 

این منتقد، اندی هال، خواننده منچستر ارکسترا  را تشبیه کرده به پسر بچه ای که در فیلم «خون به پا خواهد شد» There Will Be Blood مورد سوء استفاده پدر سود جوش قرار می گرفت... به خصوص در یکی از ترانه های این آلبوم به نام The River که اندی هال، در باره غسل تعمدی خودش، ضجه می زند.

 

اما همه منتقدان در ستایش اندی هال و گروهش یکصدا نیستند، مثلا منتقد سخت گیر مجله تخصصی پیچفورک می نویسد اندی هال، نیروی خلاق پشت گروه Manchester Orchestra مثل همه بچه ها عجله دارد که زود بالغ شود و برای همین احساسات خیلی پیش پا افتاده را با ابزارغلو شده، ابراز می کند، و نوشته هرچند در آلبوم جدید گروه Mean Everything to Nothing همچنان عواطف خام و نه چندان عمیق بزرگ شده اند اما موسیقی بلوغ پیدا کرده و و بدون شک، سفرهای مکرر گروه در نضج گرفتن موسیقی این ها موثر بود.

 

ابراز احساس بی معذرت و عاطفی عریانی که در آهنگهای این آلبوم عرضه می شود، به قول منتقد باستون گلوب، برای کسانی که موسیقی راک جنوبی را دوست دارند و به خصوص از کار گروه های هنرمندی مثل ویزر Weezer خوششان می آید و همچنین پیروان مادست ماوس...خوشایند است.

 

گروه «مادست ماوس» Modest Mouse که هم یکی از منابع الهام گروه Manchester Orchestra یاست و هم از گروه های کلیدی راک غیرمتعارف و مستقل، از نزدیکی سیاتل برخاسته. مادست ماوس بعد از موفقیت متوسطش سرانجام سال 2001 با کمپانی سونی قرارداد بست و یکی از گروه هائی است که کمک کرد موسیقی راک مستقل و غیروابسته به خط اصلی موسیقی وارد بشود.. موفق ترین آلبومش سال 2004 بیرون آمد به نام Good News for People Who Love Bad News یا «اخبار خوب برای آدمهائی که اخبار بد دوست دارند».

 

این روز ها، گروه مادست ماوس در خبرهاست به خاطر اینکه پریروز، روز سه شنبه همزمان با انتشار آلبوم جدیدش که البومی کوتاه است EP به نام No One’s First, and You’re Next که نقدهای ستایش آمیزی هم گرفته... یک ویدیو منتشر کرد که خیلی ها منتظرش بودند...از هیث لجر، بازیگر جوانمرگ استرالیائی. .این ویدیوی ترانه King Rat یا شاه موش است از گروه مادست ماوس مادست ماوس در جهان موسیقی راک غیرمتعارف یا مستقل، Indie Rock پیشکسوت حساب می شوند.

 

در این آلبوم به قول منتقد پیچفورک، نمونه هائی از کارهای قدیمی مادست ماوس است و همچنین کارهائی که به جهت آینده آنها اشاره می کند و در واقع نشان می دهد که این گروه مبتکر، در آن واحد هم به جلو و هم به عقب در حرکت است. منتقد هفتگی پرتیراژ اینترتینمت ویکی Entertainment Weekly نوشته آلبوم جدید مادست ماوس خاصیت اصلی اش این است که مثل کارهای دیگر این گروه، هیچوقت کسالت آور نمی شود.

 

منتقد مجله اسلنت نوشته گروه مادست ماوس زیر نظر آقای آیزک براک Isaac Brock، بین پوچی کامل و معمولی کامل، همیشه در نوسان است.

 

مادست ماوس که در سال 1993 در شهرک ایزاکش ایالت واشنگتن در غرب آمریکا به وجود آمد و در واقع یک گروه سیاتلی حساب می شود برآمده از موج گرانج Grunge راک آنجا.. ولی طی 16 سالی که از تاسیس آن می گذرد، از گروه راک غیرمتعارف، به یکی از ستارگان موسیقی راک مدرن تبدیل شده است. درکار جدیدش، باز هم شعرهای گزنده ایزاک براک را داریم با ضجه های کشدار یا آرامش لالائی ادا می شوند، در کنار سازبندی غیرعادی که در هر ترانه متفاوت است یک جا از بانجو و موسیقی فولکور استفاده شده و جای دیگر از پیانو، و در ترانه King Rat که ویدیوش را هیث لجر درست کرده، از سازهای بادی به سبک جاز دیکسی Dixie استفاده شده.

 

آهنگساز و نوازنده و خواننده اصلی این گروه، آیزاک براک با هیث لجر دوست بود. در خبر ها بود که چندماه قبل از مرگش در استرالیائی هیت لجر طرح ویدیوی انیمشن برای یکی از ترانه های گروه را به دوستش ایزاک براک نشان داد و او هم خیلی خوشش آمد ویدیوئی است بر علیه شکار غیرقانونی و بی رویه وال های یا نهنگ های دریائی بسازد.

 

برای نشان دادن آنچه بر سر این ماهیان غول آسا می آید، در این ویدیو نقش ها برعکس شده و ماهی ها هستند که آدمها را شکار می کنند و پوست می کنند. جمعیت های خیریه متعددی در سراسر دنیا برای پایان دادن به شکار بی رویه وال ها یا نهنگ های دریائی تلاش می کنند. مادست ماوس اعلام کرد که این ویدیو، آخرین کار هنری شخصی هیث لجر است که قبل از مرگش تمام جزئیات آن را به پایان برده بود.

 

اما ابتدا شایع شد و حتی روزنامه ها از جمله گاردین چاپ لندن نوشتند ویدیو کار هنرمند برجسته سینمای بریتانیا تری گیلین است. تری گیلیان کارگردان فیلمهائی مثل دوازده میمون و Fear Loathing in Las Vegas که ا کار خودش را با ساختن انیمشن های مانتی پایتون شروع کرد. اما بنا به گزارش هائی که بعدا در آمد، این را خود هیث لجر کارگردانی کرده، ولی تاثیر های سبک مشخص تری گیلین خیلی شکار است، مثل ترومپت هائی که از توی ابرها بیرون می آیند... این ویدیو محصولی است از کمپانی Masses که هیث لجر در آن سهام داشت.